Reduta Solna
Genezy powstania reduty należy doszukiwać się w wydarzeniach z walk w 1807 roku. Wtedy to podczas przygotowań do wojny z Francuzami, w miejscu, gdzie dziś stoi reduta, zbudowano lekką fortyfikację polową – tzw. przyczółek mostowy (Salinen Brűckenkopf).
Reduta Solna przed 1945 rokiem
Leżał on nieopodal tężni solankowych, stąd pierwszy człon niemieckiej nazwy. Przyczółek wzniesiono na przedpolu mostu solnego, którego ochronie miał on służyć. Jednakże w ostatnich dniach walk (1-2 lipca 1807 r.) miejsce to zostało zdobyte z marszu, bez żadnego wysiłku. Po obronie twierdzy w 1807 roku, podczas której o mały włos nie zdobyto miasta, wyciągnięto pewne wnioski co do dalszego istnienia twierdzy i rozpoczęto jej modernizację. Większość prac wykonano w latach 1832-1836.
Reduta ma kształt lunety z zamkniętą szyją. Składa się z wału ziemnego, fosy i dwóch budowli ceglanych sklepionych kolebką. Główna budowla jest wzniesiona na planie dwóch stykających się kół – mniejszego i większego.
W ścianach widoczne są otwory strzelnicze do broni ręcznej oraz artylerii. Posiada ona zdobiony ceglany gzyms, kamienną podmurówkę oraz sklepienie przykryte ziemią. Drugie pomieszczenie, pełniące prawdopodobnie funkcję magazynu prochu, znajduje się w wale ziemnym.
W 1959 roku na „Harcerskiej konferencji żeglarskiej” poświęconej wychowaniu morskiemu podjęto decyzję o zorganizowaniu Harcerskiego Ośrodka Morskiego w Kołobrzegu. W 1960 roku tereny po lewej stronie Kanału Drzewnego, wraz z Redutą Solną, przekazano harcerzom. Ośrodek otwarto w 1961 roku, ale prace na tym terenie trwały jeszcze wiele lat.
Obecnie w Reducie znajduje się Piracka Przygoda, a obok niej Skansen Morski.
