Morskie Oko – obiekt legenda

W I połowie XIX wieku kąpiele morskie miały, zasadniczo, charakter leczniczy. Jednak już wówczas powstawały zasady i przepisy regulujące przebywanie na plaży. Przede wszystkim chodziło o kwestie obyczajowe. Sytuacja zmieniła się znacznie w II połowie XIX wieku, kiedy to wypoczynek na plaży stał się bardzo popularny i nabrał charakteru powszechnego. Kreowana moda plażowa wymuszała określone zachowania zarówno pań, jak i panów, i to we wszystkich kurortach. Kołobrzeg nie był wyjątkiem. Towarzystwo Kąpielowe (powstałe w 1832 roku jako Miejskie Towarzystwo Upiększania), znacznie przyczyniło się do zagospodarowania plaży. Zbudowano przebieralnie, drewniane chodniki, Pałac Nadbrzeżny oraz Kąpielisko dla Pań (Damenbad) i Kąpielisko dla Panów (Herrenbad). W 1875 roku miasto wykupiło od towarzystwa cały jego majątek. Rozpoczął się kolejny etap rozwoju uzdrowiska.

Kąpielisko Rodzinne powstało w latach 1902-1903 w związku z liberalizacją obyczajów, dzięki czemu rodziny mogły wypoczywać razem: dzieci, panie i panowie. Obiekt wybudowano naprzeciw obecnej ul. Ściegiennego. W 1910 roku został on rozbudowany. Powstała wspaniała restauracja z widokiem na morze i 185 kabin. Drewniane zabudowania spłonęły w grudniu 1916 roku w wyniku podpalenia. Nowe kąpielisko zbudowano w latach 1923-1924. Obiekt w większości przetrwał walki o miasto, w marcu 1945 roku. Po wojnie należał do Uzdrowiska Kołobrzeg. Podczas remontu przeprowadzonego w latach 60. wymieniono uszkodzone elementy konstrukcyjne, rozszerzono łącznik pomiędzy częścią wejściową, a salą główną, przebieralnie zamienione zostały na pokoje z przeznaczeniem dla turystów. Podobnego charakteru nabrało poddasze restauracji.

Przez 30 lat w obiekcie nie przeprowadzono żadnych poważniejszych prac remontowych i zabezpieczających. W 1992 roku właścicielem Morskiego Oka został Stefan Olszewski, który podjął decyzję o rozebraniu części głównej, ze względu na fatalny stan techniczny. Ponieważ obiekt należał do architektury chronionej, wojewódzki konserwator zabytków zezwolił na rozbiórkę, pod warunkiem jego odbudowy. Taką obietnicę Stefan Olszewski złożył nie tylko urzędnikom, ale także kołobrzeżanom. W wywiadzie opublikowanym w Gazecie Kołobrzeskiej (GK nr 22/1995), Stefan Olszewski mówił: „Inwentaryzacja jaka została wykonana w roku 94 wyraźnie stwierdzała, że obiekt jest całkowicie wyeksploatowany. Nie było już opłacalnym go remontować. (…) Po otrzymaniu wszelkich stosownych pozwoleń i akceptacji koncepcji odbudowy przystąpimy w najbliższym czasie do odbudowy Morskiego Oka od podstaw. Koncepcja odbudowy oparta jest na starych planach konstrukcyjnych i dokumentacji fotograficznej. Powstanie identyczny budynek jak poprzednio, rozbudowany dodatkowo o skrzydło zachodnie przeznaczone na cele hotelowe. Dawna świetność będzie przywrócona. (…) Myślę, że potrwa to ze dwa bądź ze trzy lata”.

Stefan Olszewski poważnie przeliczył się w swoich planach. Podstawowym czynnikami, które go zablokowały, były zmiany dokonane w układzie obiektu, dotyczące budowy skrzydła zachodniego (trzeba było zakupić plażę), zastosowanie zmian w technologii budowy oraz nowe przepisy obowiązujące w zakresie ochrony środowiska. Przedłużała się korespondencja z urzędami, która nic nie wnosiła do sprawy, a wreszcie proces odbudowy przerwała śmierć Stefana Olszewskiego.

Niedługo minie ćwierć wieku od rozbiórki Morskiego Oka. Właściciele dokupili brakującą część plaży, ale teren sprzedali nowemu właścicielowi. Na razie, odbudowa obiektu nie rozpoczęła się. Tymczasem na plaży, znajdujące się tam pozostałości po obiekcie, budzą sentyment starszego pokolenia mieszkańców. Tu bawili się w okresie młodości…