Msze za ludzi morza
Zabytkowy kościół rektoralny, przy Domu Księży Emerytów w Kołobrzegu, gromadzi ludzi morza w każdą ostatnią niedzielę miesiąca o godz. 12.00, na nabożeństwie w ich intencji. Zaczęło się to w czerwcu 2016 roku, kiedy m.in. wspominano 40 rocznicę powstania Polskiej Żeglugi Bałtyckiej w Kołobrzegu. Z tej okazji odbyła się uroczysta msza z asystą młodzieży z Zespołu Szkół Morskich im. Polskich Marynarzy i Rybaków. Był to początek tradycji kontynuowanej po dziś dzień.
Sam kościół powstał w 1832 r. jako kościół garnizonowy. Jeszcze w XIX w. po obu stronach Parsęty rozmieszczone były różne budynki koszarowe. Ich kres nastąpił dopiero po likwidacji twierdzy z rozkazu cesarza Wilhelma I, z roku 1872. Część obiektów rozebrano, innym nadano nowe funkcje. Tak przestały istnieć koszary artylerii (Pladderkaserne), usytuowane na placu obecnej wystawy plenerowej Muzeum Oręża Polskiego i ul. Rzecznej. Inne budynki koszarowe oraz lazaret na rogu ul. Rzecznej i Łopuskiego zostały zniszczone podczas walk o Kołobrzeg w 1945 r. Do dziś, oprócz kościółka, z dawnego układu zachował się areszt wojskowy – obecnie zbór Świadków Jehowy, a także kuźnia. Do kościółka w okresie późniejszym dobudowano obiekty Konwentu dla Panien, w tym samym stylu i o tej samej fakturze.
W II połowie 1945 r., po przejęciu miasta z rąk radzieckich przez władze polskie, o pozyskanie kościoła rozpoczął starania ojciec Polikarp Maciejowski, który przybył do Kołobrzegu najprawdopodobniej na początku lipca 1945 r. Wszystkie obiekty sakralne były bardziej lub mniej zniszczone. Dlatego franciszkanin wybrał kościółek nad rzeką – najmniej uszkodzony, tym bardziej, że budynki po konwencie idealnie nadawały się na klasztor. Władze wydały zgodę na przejęcie obiektu i pomagały w jego zagospodarowaniu. Kościół został poświęcony 12 sierpnia 1945 r.
Przez lata w zabytku przeprowadzono pewne zmiany. We wnętrzu, co oczywiste, niemal co dekadę ulegało zmianom wyposażenie i układ obiektów ruchomych. Na zewnątrz, od strony południowej wykuto drugi portal (obiekt posiada 2 portale od południa i jeden główny od zachodu), a w późniejszym czasie od wschodu dobudowano zakrystię i dodatkowe pomieszczenia niezbędne do pracy duszpasterskiej.
W latach 50. patronem parafii został św. Marcin, w nawiązaniu do dawnej katolickiej parafii św. Marcina, utworzonej przed wojną i rozbudowaną przez Polaków, a także do kościoła św. Marcina, rozebranego wbrew protestom i staraniom katolików w 1956 r. Warto dodać, że 17 lutego 1957 r. odbyło się zebranie parafialne w sprawie rozbudowy kościoła, gdyż jego wnętrze, wobec stale rosnącej liczby parafian, było niewystarczające dla potrzeb kultowych. Zastanawiano się, czy rozbudować i powiększyć kościół parafialny, który w przyszłości i tak nie byłby wystarczający, i nie wytrzymałby konkurencji olbrzymiej kolegiaty, czy rozpocząć odbudowę prezbiterium największego w mieście obiektu sakralnego. Projekt rozbudowy został poddany pod dyskusję parafian. Opowiedziano się ostatecznie za odbudową kolegiaty.