Historia Parku Dąbrowskiego

Mieszkańcy znają to miejsce jako „park ze stawkiem”. Od strony Batardeau znajdował się kanał ze śluzą, który prowadził w kierunku Bastionu Pomorze (Pommern), stanowiąc obecną pozostałość po bazie PKS przy ul. Bogusława X. Kanały twierdzy były zasilane wodą z Parsęty, tworząc z miasta swoistą wyspę. Całość wychodziła frontem fortyfikacji w kierunku Lęborskiego Przedmieścia. Budowa Rawelinu Lębork trwała od początku istnienia twierdzy w XVII wieku. Jego celem była ochrona twierdzy od północnego wschodu i ochrona wjazdu do miasta po Moście Królewskim (na zdjęciu). W XVIII wieku, podczas przebudowy twierdzy za czasów Fryderyka II, teren ten wzmocniono dodatkowo dwiema lunetami, dzięki czemu dodatkowe wzmocnienie otrzymała Brama Lęborska. Do dnia dzisiejszego zachowała się część prawej Lunety Lębork. Znajduje się w Parku im. generała Jana Henryka Dąbrowskiego, który dzięki staraniom Towarzystwa Opieki nad Zabytkami Oddział w Kołobrzegu i przychylności Urzędu Miasta Kołobrzeg, został wpisany do rejestru zabytków. W 2011 roku przeprowadzono ważną inwestycję w parku, polegającą na czyszczeniu fosy, którą mieszkańcy popularnie nazywają stawkiem. Potem została ona napełniona wodą i ponownie zarybiona. Fosa obejmowała, obok zachowanej część prawej Lunety Lębork, także Bastion Pomorze.

Rawelin Lęborski powstawał od 1655 roku. Jego głównym celem była osłona kurtyny pomiędzy Bastionem Nowa Marchia a Pomorzem i położoną w nim Bramą Lęborską. W XVII wieku była to jedna z trzech głównych bram, obok Bramy Ujście i Bramy Radzikowskiej. Prowadziła w kierunku wschodnim na Przedmieście Lęborskie. W XX wieku, na bazie reliktów fortyfikacji, powstał tu Park Joachima Nettelbecka, przywódcy miejskiego z 1807 roku.